Студзень… Вадохрышча… Спрадвеку лічылася, што ў гэты дзень ва ўсіх крыніцах вада робіцца асаблівай. Яе ачышчальную, вялікую гаючую сілу людзі ведалі з самых старажытных часоў, яе абагаўлялі, яе захоўвалі як найвялікшую каштоўнасць.
Народ верыў у цудадзейнасць хрышчэнскай вады і выкарыстоўваў пры розных нягодах і бедствах: яе давалі выпіць хвораму, каб хутчэй паправіўся, ёю апрысквалі новую хату перад тым, як засяліцца, каб жылося ў ёй шчасліва, і вуллі, каб лепш вяліся пчолы. Хрышчэнскай вадою асвячалі поле перад сяўбой, каб шчодра радзіла ніва. Яе пілі, як лекі, каб набыць душэўную раўнавагу…
Сёння вялікае свята, якое яднае ўсіх хрысціян у адзіным імкненні прайсці дарогай да храма, памаліцца, запаліць свечку і прынесці дадому жывую ваду, якая абароніць самых блізкіх і родных людзей ад бед і хвароб, страт і няўдач.
…Пакланіцца чыстай крыніцы, зрабіць глыток і адчуць, як у жыцці ўсё мяняецца да лепшага. Верыць. У дабро, у праўду, у тое, што наперадзе толькі святло. Верыць у сілу малітвы і заступніцтва Госпада. Ці можна жыць без веры? Сёння ў ёй нас з’яднае Хрышчэнская вада.
Калісьці на Вадохрышча прыпадалі самыя вялікія маразы. Сёння мы ведаем пра іх только па расказах старэйшых. Але заўсёды пасля гэтага свята час паступова паварочвае на лета. Зусім хутка ў жыцці кожнага з нас стане больш святла, больш сонца. Думаючы пра гэта, лягчэй прайсці праз цемру і сцюжу. Праўда? Будзем зычыць адно аднаму шчасця. Будзем маліцца. Будзем верыць. Сёння Вадохрышча. Час добрай надзеі.
