Ёсць шмат спосабаў выказваць думкi. Можна складаць вершы цi пiсаць песнi, маляваць карцiны цi ствараць скульптуры. А можна ўзяць нажнiцы ды кавалачак паперы і з iх дапамогай распавесцi пра настрой, поры года, гiстарычныя падзеi, жывёл, птушак і яшчэ шмат пра што. Як? Каб даведацца пра гэта, трэба проста прыйсцi ў Полацкi раённы Цэнтр рамёстваў і нацыянальных культур, дзе экспануецца выстава «Колеры выцінанкі».
Тут вы ўбачыце не тыя папяровыя выразанкі, якiмі штогод упрыгожваюць вокны напярэдаданi і ў час святкавання Калядак цi Новага года — у калекцыi прадстаўлены цэлыя серыi работ, такiх як «Поры года», «Красавiцкая вясёлка» і iншыя. Вельмi цiкавыя сюжэты з беларускiм нацыянальным каларытам, сярод якiх «Полацкi ручнiк». Аўтарам гэтай казкi з’яўляецца палачанка, удзельнiца народнага клуба майстроў «Роднасць», сябра Беларускага Саюза майстроў народнай творчасцi Алена Ходзiкава, якая пачала займацца гэтай творчасцю яшчэ са школьных часоў.
Гэта ўжо не першая выстава Алены ў Цэнтры рамёствау і нацыянальных культур. Але менавiта цяперашняя адметная тым, што ў ёй з’явiлiся колеры і так называемае падсвечванне, якiя надаюць работам больш выразнасцi і ўзмацняюць уздзеянне на гледача. Сапраўды, да кожнага твора падабрана свая афарбоўка. «Вясна» выканана ў розава-зялёных адценнях, «Восень» — у жоўта-аранжавых, а «Замаразкi» наогул нагадваюць сапраўдную сняжынку, якая пералiваецца на сонцы блакiтна-бэзавым бляскам. Як ужо адзначалася, тэматыка экспазiцый разнастайная. На пытанне, адкуль бяруцца iдэi, Алена адказала: «Бывае па-рознаму. Напрыклад, спачатку малюю сабе нейкi вобраз у думках, а потым пачынаю ажыццяўляць яго. Часам здараецца, што бяру лiст паперы ў рукi — і ўжо ведаю канчатковы вынiк. А iншы раз думкi прыходзяць нават у сне».
Як вядома, майстэрства выцiнанкi ў сучасны момант перажывае ўздым. Iм цiкавяцца не толькi самадзейныя майстры, але нават прафесійныя мастакi. I ва ўсiм свеце праходзяць мiжнародныя выставы, прысвечаныя менавiта гэтаму мастацтву. На некаторых з iх прадстаўляла свае работы і Алена Ходзiкава. «Быў цiкавы выпадак на выставе ў Францыi, — узгадвае аўтар. — Пажылая жанчына год так пад 90, паглядзеўшы на маю работу з сiлуэтамi коней, захацела купiць гэтую карцiну, бо, прызналася яна: «Я сама, як добры конік, яшчэ доўга працягну». Падобна да Сэнт Экзюперы, пра дадзенае здарэнне можна сказаць, што, калi ствараецца нешта вартае і прыгожае, — значыць, гэта камусьцi патрэбна.
Некаторыя свае творы Алена дорыць знаёмым і сябрам. Цi стварае асобна, у залежнасцi ад таго, для каго яны прызначаюцца. Дарэчы, яна яшчэ займаецца вышыўкай, бісерапляценнем, бацікам, вязаннем, габеленам і нават умее ткаць. Адным словам, Алена — майстрыха на ўсе рукi. Але, акрамя рук, у стварэннi выцiнанак задзейнiчаны яшчэ светлая галава, чулае сэрца і добрая душа. Гэта, безумоўна, адчуваецца, калi бачыш яе работы.
Фота Андрэя МАРЦЫНКЕВІЧА.
